Krótko o badaniu

Diagnostyka serologiczna zakażenia Borrelia burgdorferi, czynnikiem etiologicznym boreliozy (choroby z Lyme). Oznaczenie przeciwciał IgG swoistych dla antygenów B. burgdorferi w surowicy krwi.

Więcej informacji

Oznaczenie przeciwciał IgG swoistych dla antygenów Borrelia burgdorferi w surowicy krwi. B. burgdorferi jest czynnikiem etiologicznym boreliozy (choroby z Lyme). Jest krętkiem, a jej rezerwuarem są różne gatunki ssaków, m.in.: gryzonie, jelenie i sarny. W naszym klimacie choroba jest przenoszona głównie przez kleszcze z rodzaju Ixodes. Do zakażenia dochodzi na skutek ukąszenia przez kleszcza, głównie w fazie rozwojowej nimfy. Aby doszło do zakażenia, kleszcz musi być wczepiony do skóry najczęściej przez 2 – 3 dni. Procent zakażonych kleszczy jest zmienny i zależny od rejonu geograficznego. W Europie 64% chorych nie zauważa faktu ukąszenia przez kleszcza. Choroba nieleczona przebiega w trzech fazach: zakażenia zlokalizowanego, rozproszonego i przewlekłego. W pierwszej fazie do charakterystycznych objawów należy rumień wędrujący w miejscu ukąszenia, naciek limfocytarny i zanikowe zapalenie skóry, przy czym nie wszystkie objawy są zawsze obserwowane. Występują również objawy grypopodobne, zmęczenie itd. W kolejnym etapie mogą pojawiać się nawracające, bardzo intensywne dolegliwości stawowe, objawy ze strony układu nerwowego, charakterystyczne dla zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, porażenie nerwów czaszkowych, zapalenie mięśnia sercowego. W fazie zakażenia przewlekłego objawy są zróżnicowane i niecharakterystyczne. Mogą dotyczyć układu nerwowego, sercowo-naczyniowego, rozrodczego, mięśniowego i wewnątrzwydzielniczego. Obserwuje się napady gorączki, poty, zmiany masy ciała, bóle stawowe, bóle głowy i wiele innych. Badanie polega na oznaczeniu przeciwciał IgG specyficznych dla antygenów B.burgdorferi w surowicy krwi. Przeciwciała są wyrazem humoralnej odpowiedzi układu odpornościowego na zakażenie krętkiem. U większości chorych, w aktywnej fazie zakażenia, przeciwciała IgG są wykrywane po upływie co najmniej miesiąca, a z większym prawdopodobieństwem po 6 – 8 tygodniach. Utrzymują się przez lata. Oznaczenie wykonywane jest metodą immunoenzymatyczną – ELISA. ELISA posiada wysoką czułość diagnostyczną i stosunkowo niższą swoistość, która skutkuje wynikami fałszywie dodatnimi. Wynik fałszywie dodatni, to wynik dodatni uzyskany u osoby zdrowej lub zakażonej innym drobnoustrojem. Dodatni wynik oznaczenia IgG metodą ELISA (zwłaszcza uzyskany w populacji o małym ryzyku ukąszenia przez kleszcza) powinien być potwierdzony testem o większej swoistości, w tym przypadku, metodą Western blot. Około 10 % osób populacji polskiej posiada IgG reagujące z antygenami B.burgdorferi mimo braku odnotowanej choroby. Badanie poziomu przeciwciał powinno być poprzedzone wywiadem lekarskim (informacja o ukąszeniu, analiza objawów) i oceną ryzyka zakażenia. Wynik ujemny, przy braku objawów, zwykle wyklucza zakażenie, jeżeli od przypuszczalnego momentu zakażenia minęło kilka tygodni. W przypadku uzyskania granicznego wyniku, można przeprowadzić kolejne badanie, co najmniej 2 tygodnie później i porównać oba wyniki. Oznaczenie IgG specyficznych dla B.burgdorferi jest szczególnie przydatne dla potwierdzania lub wykluczania boreliozy u osób z objawami klinicznymi sugerującymi chorobę.

Przygotowanie do badania

Brak szczególnych wskazań.

Czynniki mogące mieć wpływ na wynik badania

Antybiotykoterapia rozpoczęta tuż po ukąszeniu przez kleszcza lub z innych wskazań może spowodować osłabienie produkcji IgG; dodatni wynik IgG po szczepieniu przeciw boreliozie (LYMErix), jeśli test wykrywa przeciwciała swoiste dla lipoproteiny OspA; wyniki fałszywie dodatnie w przypadku zakażenia krętkiem kiły, wirusem HIV i EBV. Możliwe przyczyny odchyleń od normy